Osoby

Ur. 5 IX 1791, Berlin. Zm. 2 V 1864, Paryż. Giacomo Meyerbeer (Jakub Liebmann Beer) był z pochodzenia nie­mieckim Żydem, ponieważ jednak większą część swego życia spędził we Francji i tutaj tworzył najświetniejsze dzieła, przeto historia mu­zyki zaliczyła go w poczet kompozytorów francuskich, uznając w nim zarazem jednego z najwybitniejszych twórców francuskiej opery ro­mantycznej. Uczeń Muzio Clementiego (fortepian), studiował następnie kompozycję u Abbe Voglera (kolegą jego był K. M. Weber); jako 20-letni młodzieniec wystąpił z pierwszą operą, o tematyce biblijnej, pt. "Jephtas Gelubde" ("Ślubowanie Jefty"). Po ukończeniu studiów przez 10 lat przebywał we Włoszech, a od 1826 osiadł na stałe w Paryżu. Obdarzony szczególnym darem asymilacji, upodabniał swą twórczość do stylu muzyki niemieckiej, włoskiej, a następnie francuskiej - za­leżnie od środowiska, w którym przebywał - by wreszcie, osiągnąwszy dojrzałość artystyczną, zjednoczyć charakterystyczne cechy wszystkich trzech stylów i stać się czołowym reprezentantem gatunku tzw. "wiel­kiej opery historycznej". Niektórzy krytykowali go, jednak opery Meyerbeera z paryskiego okresu, jak "Robert Diabeł", "Hugonoci", "Le Prophete" ("Prorok"), " L`etoile du nord" ("Gwiazda Północy") czy "Dinorah", cieszyły się bezprzykładnym powodzeniem. Obok innych walorów prze­jawiał Meyerbeer (wyprzedzający nieco w czasie Berlioza i Liszta) niemałą wynalazczość w dziedzinie instrumentacji. Z perspektywy histo­rycznej widzimy też, że wywarł poważny wpływ na twórczość Wa­gnera oraz niektórych kompozytorów rosyjskich. Po śmierci Meyerbeera nastawienie do jego dzieł poczęło się stop­niowo zmieniać; zarzucano im płytkość, tanie efekciarstwo, po trosze też zabrakło śpiewaków, którzy byliby w stanie zadość uczynić sta­wianym w tych dziełach wymaganiom; w okresie po I wojnie świa­towej opery jego niemal zupełnie znikły z repertuaru i dopiero teraz znowu powracają na sceny. Źródło: Przewodnik Operowy Józef Kański, PWM 1997