Dragon
Sztuka Władysława Lecha Terleckiego (1933–1999), wybitnego prozaika, dramatopisarza, scenarzysty, autora m.in. Odpocznij po biegu, Dwóch głów ptaka, Spisku, Powrotu z Carskiego Sioła, Gwiazdy Piołun, Czarnego romansu. W tej ostatniej powieści z 1974 r. Terlecki po raz pierwszy podjął sprawę zabójstwa aktorki Marii Wisnowskiej przez jej rosyjskiego kochanka. Powrócił do tego tematu — jak to zresztą często czynił, adaptując swą prozę dla teatru, telewizji czy radia — w dramacie pt. Dragon. Jest to ostatni scenariusz jego pióra, opublikowany pośmiertnie w sierpniowym numerze „Dialogu” (1999). Tu znów, jak w wielu sztukach i scenariuszach Władysława Terleckiego, zdarzenia rozgrywające się w stolicy Priwislanskiego Kraju na przełomie wieków zostały przedstawione z perspektywy człowieka obcego w tym środowisku. Do Warszawy przybywa z Petersburga rosyjski Sędzia, by odtworzyć przebieg i tło tragicznych wypadków. Podobnie jak w innych utworach pisarza, w Dragonie fascynuje sposób ukazania ciemnych namiętności, zbrodniczych skłonności nawet pozornie normalnych natur, ekstremalnych napięć w psychice człowieka, który ponosi konsekwencje podjętych przez siebie decyzji o charakterze ostatecznym.
Sytuacja jest skomplikowana. Rosyjski oficer zabił polską aktorkę, całe miasto o tym mówi, zresztą już wcześniej ich romans był głośnym skandalem. Sędzia ogląda garsonierę, w której popełniono zbrodnię, rozmawia z właścicielką mieszkania, z zabójcą, z lekarzem prowadzącym obserwację psychiatryczną sprawcy. Odwiedza koszary, interesuje się dochodzeniem w sprawie pojedynku, w którym zginął jeden z oficerów, przyjaciel oskarżonego. Być może ów pojedynek miał charakter politycznego rozrachunku, może obie sprawy coś łączy.
