Osoby

DOBIECKI Iwo, właściwie Iwon Jakub Dobiecki (22 lipca 1933 Warszawa – 20 lutego 1993 Warszawa),

scenograf. 

Był synem Zdzisława Antoniego Dobieckiego i Henryki Stefanii z Kukiełłów; mężem najpierw Henryki z domu Janasz (ślub 19 stycznia 1955 w Warszawie; rozwód w 1971), potem dziennikarki Barbary Włoczewskiej z Walendzińskich (ślub 31 sierpnia 1972 w Warszawie); ojcem dziennikarza Grzegorza Dobieckiego. Maturę zdał w X Liceum Ogólnokształcącym w Warszawie. W roku akademickim 1956/57 był wolnym słuchaczem, a od 1962 studentem na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1957–59 pracował jako projektant w pracowni konserwacji zabytków. W 1965 na rok wyjechał do Paryża; gdy wrócił kontynuował studia, a po ich ukończeniu w 1967 znów, tym razem na dłużej, pojechał do Paryża, gdzie był projektantem w pracowni architektonicznej. 

Współpracę z teatrami w Polsce zaczął w 1969 od scenografii do przedstawienia Wyrok Zbigniewa Safjana, Andrzeja Zbycha i Andrzeja Szypulskiego^[1]  dla Estrady Dolnośląskiej we Wrocławiu. Od sezonu 1970/71 do 31 stycznia 1975 był kierownikiem pracowni scenograficznej w Teatrze Wielkim w Warszawie, a także scenografem kilku przedstawień baletowych; były to np. w 1971 Balety polskie, a w 1972 Cztery balety i Etiudy baletowe. Dwukrotnie był autorem chwalonej za stylowość i funkcjonalność scenografii do Córki źle strzeżonej: w Teatrze Wielkim w Łodzi (1973) i w Teatrze Muzycznym w Szczecinie (1976), a w łódzkim Teatrze Wielkim zaprojektował też scenografię Cyganerii (1977). W Teatrze Nowym w Warszawie wystawiono z jego oprawą plastyczną Sąd nieostateczny (1975), a w Teatrze Współczesnym w Szczecinie Aquarium 2 (1981). 

W 1983–89 współpracował z Teatrem im. Żeromskiego w Kielcach, gdzie opracował m.in. scenografię do Kordiana i chama (1983), Romansu z wodewilu (1986), trzech sztuk Mrożka: Tanga (1985), Kontraktu (1987) i Emigrantów (1988), także do Bezimiennego dzieła Witkacego (1988) i do kilku przedstawień dla dzieci, m.in. do Kopciuszka Jana Brzechwy (1989). W Teatrze Polskim w Szczecinie w jego scenografii grano Dziewczynki (1986), w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym w Koszalinie Szaleństwa pana Hilarego i Niebieskie konie na czerwonej trawie (1987), a w Teatrze Polskim w Bydgoszczy Sen nocy letniej (1988). 

W 1969–91 był cenionym scenografem blisko 40. spektakli Teatru TV. Współpracował z filmem, był np. autorem scenografii dokumentalnego filmu o tancerzu Leonie Wójcikowskim (1973). Projektował plakaty, najczęściej do przedstawień ze swoją scenografią. 

Bibliografia

Almanach 1992/93; Panek: Droga na Zamek s. 46; T. w Kielcach 1944–95; Teatr 1976 nr 24 s. 10; Życie Warsz. 1993 nr 47, 49; Programy, IS PAN; Akty ślubów nr III/44/1955 i III/1022/1972 oraz zgonu nr V/582/1993, Arch. USC Warszawa; www.encyklopediateatru.pl; www.filmpolski.pl; Inf. żony, Barbary Włoczewskiej-Dobieckiej.

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.