Ludwik Kasendra
KASENDRA Ludwik, także czasem błędnie: Kassendra (22 sierpnia 1920 Warszawa – 22 lipca 1991 Łódź),
aktor, inspicjent.
Byt synem Leona Kasendry, cenzora, i Marii z Graberskich; pierwsze małżeństwo zawarł w 1949; jego drugą żoną była Maria Bolesława Andrzejewska (ślub 10 sierpnia 1964 w Gorzowie Wielkopolskim), a trzecią Elżbieta z Zawłockich, księgowa (ślub 11 sierpnia 1970 w Warszawie). W 1938 zdał maturę w Gimnazjum im. Kazimierza Jagiellończyka w Wilnie. Podczas II wojny światowej, w 1942 został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec, skąd w 1943 wrócił do Polski. W drodze powrotnej, jak napisał w życiorysie, zatrzymał się w Gorzowie Wielkopolskim, gdzie w sezonach 1945/46 i 1946/47 był zaangażowany jako aktor w Teatrze Miejskim im. Korzeniowskiego; na scenie tej już w 1946 zagrał takie role, jak: Dulski (Moralność pani Dulskiej), Ciaputkiewicz (Grube ryby), Dziszewski (Radcy pana radcy). W sezonach 1947/48 i 1948/49 należał do zespołu adeptów i był inspicjentem w Teatrze Ziemi Opolskiej w Opolu; grał tu role epizodyczne, np. Prawnika (Fircyk w zalotach), Benedykta i Woźnego sądowego (Moja siostra i ja). W październiku 1947 po raz pierwszy przystąpił w Łodzi do aktorskiego egzaminu eksternistycznego, ale nie zdał, i nie otrzymał prawa współpracy. Próbę uzyskania uprawnień ponawiał parokrotnie, ale bez pozytywnego rezultatu. Z pracy w teatrze jednak nie rezygnował i do końca łączył obowiązki inspicjenta z graniem małych ról, epizodów i statystowaniem.
W kolejnych sezonach angażował się do: Teatru im. Żeromskiego w Kielcach i Radomiu (1948/49); Teatrów Dramatycznych we Wrocławiu (1949/50–1954/55), gdzie zagrał m.in. Starego robotnika (Grzech, 1953), Dorożkarza (Ich czworo, 1953), Bartłomieja (Klucz od arsenału, 1954); Estrady Satyrycznej w Łodzi (1956/57) i tu grał np. Naczelnika Romaszko (Sprawa Kowalskiego, 1956); Teatru Satyry w Łodzi (1957/58); Teatru 7.15 w Łodzi (1958/59–1961/62), gdzie wystąpił w programie satyrycznym Humor i ojczyzna (1960). W sezonach 1962/63–1985/86 pracował w Teatrze im. Jaracza w Łodzi, a wśród wielu epizodów zagranych przez niego na tej scenie był np.: Jan (Kłamczucha, 1965), Zecer Trojanowski (Kolumbowie rocznik 20, 1970), Baltazar (Po górach, po chmurach, 1971), Kamerdyner (Mąż i żona, 1979).
W 1979 zwrócił się do Ministerstwa Kultury i Sztuki i SPATiF-u z wnioskiem o przyznanie prawa współpracy, ale nie spełniał już wtedy obowiązujących warunków (wiek i praca na etacie inspicjenta), toteż jego prośba nie została uwzględniona. Na emeryturę odszedł 1 września 1986, ale do końca sezonu 1989/90 współpracował z Teatrem im. Jaracza jako aktor i inspicjent.
Od 1957 do 1990 zagrał niewielkie role w blisko 30. filmach fabularnych i serialach telewizyjnych, m.in. w: Ewa chce spać, Pociągu, Gdzie jest generał?, Lalce, Królowej Bonie.
Bibliografia
Almanach 1990/91; Kaszyński: Teatr łódz.; T. Polski Wrocław 1945–65; Głos Por. 1991 nr 173; Akt urodzenia nr I–14/485/1920 oraz akty ślubów nr 389/1962 i nr II/855/1970, Arch. USC Warszawa; Akt zgonu nr I–1988/1991, USC Łódź-Centrum; Akta (fot.), ZASP; Programy i wycinki prasowe, IS PAN; Almanach 1944–59; www.filmpolski.pl; Inf. żony, Elżbiety Kasendry.
Ikonografia
Fot. – IS PAN, ITWarszawa.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
