Aleksander Kondratiew
KONDRATIEW Aleksander (13 maja 1923 Dubno na Wołyniu – 16 sierpnia 1994 Poznań),
śpiewak, aktor.
Był synem Grzegorza Kondratiewa i Olgi z domu Własiewicz; mężem Janiny Ziniewicz. Wychowywał się i uczył we Lwowie i tu w Liceum im. Sienkiewicza zdał tak zwaną małą maturę. Po wybuchu II wojny światowej wrócił z rodziną do Dubna, gdzie w szkole typu 10-letniego zdał egzamin maturalny. Potem pracował jako robotnik w fabryce konserw. W 1942, za udział w przedstawieniach polskiego teatru amatorskiego i uczestnictwo w gimnazjalnym chórze, został aresztowany i w 1943 wywieziony na przymusowe roboty do Niemiec. Do Polski wrócił w 1946, zamieszkał w Poznaniu i w tym samym roku rozpoczął naukę w klasie śpiewu solowego w Konserwatorium Muzycznym, a później kontynuował ją w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej; dyplom uzyskał w 1953.
W sezonach 1953/54–1956/57 był solistą poznańskiej Opery im. Moniuszki; występował w małych rolach, jak; Pocztylion w Manon (1954), Marynarz w Lakmé (1956). Pod koniec 1956 zaangażował się jako solista do Filharmonii Poznańskiej, w której pracował do połowy 1959. W sezonie 1959/60 występował w Teatrze Muzycznym Opery i Operetki w Bydgoszczy w partii Chorążego w Hrabinie (chwalono jego „nośny bas-baryton”), a także jako Baron de Gondremarck w Życiu paryskim. Tą samą rolą w Życiu paryskim rozpoczął od 1 sierpnia 1960 pracę w Operetce Poznańskiej (od 1973 Teatr Muzyczny). Na scenie tej pozostał do emerytury, na którą przeszedł 15 stycznia 1979.
Wystąpił tu w wielu rolach, i choć nie było wśród nich pierwszoplanowych, to wyróżniały się dobrym poziomem wokalnym i aktorskim. Wysoki, o korzystnych warunkach zewnętrznych, umiał trafnie wydobywać komizm postaci, które często nabierały „humorystycznej godności”. Natomiast wraz z Władysławem Mielcarkiem i Janem Rowińskim w wielu operetkach tworzył, według określeń recenzentów, znakomitą „hultajską trójkę”, „kapitalny tercet gawroszów” „prawdziwy brylancik sceniczny”. Zwłaszcza w My Fair Lady i Eksportowej żonie. Warto wymienić takie jego role, jak: Czarny Orzeł (Rose Marie, 1961), Charency (Cnotliwa Zuzanna, 1962), Walerian Derby i Sylwester Martynowski (Dziękuje ci, Ewo, 1962 i 1972), Harry (My Fair Lady, 1964), Luciano (Eksportowa żona, 1965), Massacio (Gasparone, 1967), Dyrektor teatru (Mamzelle Nitouche, 1967), Vidauban (Dama od Maxima, 1970), Mikołaj (My chcemy tańczyć, 1971), Hrabia Lichtenfels (Kraina uśmiechu, 1971), John-Jeremiasz (Mój przyjaciel Bunbury, 1973), Podbipięta (Pan Zagłoba, 1974), Policjant (Nie kłam, kochanie, 1974), Paul (Kiss me, Kate, 1975), Tymoteusz (Machiavelli, 1976), Priczicz (Wesoła wdówka, 1976), Cantalapiedra (Cecylia Valdes, 1977), Hrabia Bitowski (Wiedeńska krew, 1978), Litwinek (Kariera Nikodema Dyzmy, 1978).
Bibliografia
Almanach 1993/94; Świtała; Weber: Z dziejów opery w Bydgoszczy; Głos Wielk. 1994 nr 196; Kron. m. Poznania 1981 nr 2–4 (T. Świtała; cyt.; il.); Teatr 1994 nr 10; Akt zgonu nr 4875/1994, Arch. USC Poznań; Akta (fot.), ZASP; Programy (m.in.: „Cnotliwej Zuzanny”, Poznań 1962, w nim il. oraz „Balu w operze”, Poznań 1966. X lat Państwowej Operetki Poznańskiej 1956–1966; il.) oraz wycinki prasowe, IS PAN; Inf. z Arch. T. Muzycznego w Poznaniu.
Ikonografia
Fot. – IS PAN.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
