Zofia Galicka
GALICKA Zofia (21 marca 1899 Petersburg – 8 marca 1972 Kielce),
aktorka.
Była córką Teofila i Henryki Galickich. W 1923 ukończyła Oddział Dramatyczny przy Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, o jej egzaminie publicznym napisano w „Scenie Polskiej”:
była w grze poprawna, ale jej gra dramatyczna wcale nie wzrusza.
Na sezon 1923/24 zaangażowała się do Teatru Popularnego w Łodzi, gdzie 16 października 1923 wystąpiła w roli Helenki (Grube ryby) i był to prawdopodobnie jej debiut. W sezonie 1924/25 grała w Teatrze Miejskim w Grudziądzu, w 1925/26 w Teatrach Miejskich we Lwowie, np. Pielęgniarkę (Taniec o północy), Piri (Noc Antonii), Staruszkę (Śpiewak własnej niedoli), Józefinę, pokojówkę (Dziecko miłości), w 1928/29 w Teatrze Miejskim w Grodnie. Według własnej relacji występowała też w Kaliszu, Lesznie; w 1936–38 grała w Objazdowym Teatrze Wielkopolskim z siedzibą w Ostrowiu Wielkopolskim, np. rolę Kunegundy (Pan poseł).
W latach II wojny światowej i okupacji niemieckiej pracowała w Kuchni Koleżeńskiej Ogniska Aktorów Polskich w Warszawie. Podczas powstania warszawskiego została wywieziona do obozu w Mauthausen, a później na roboty przymusowe na terenie Austrii. W lipcu 1945 wróciła do kraju.
Według własnej relacji, od kwietnia do września 1946 grała w Jeleniej Górze. W sezonie 1946/47 występowała w Teatrze Dolnośląskim we Wrocławiu w rolach: Pani Jowialskiej (Pan Jowialski), Żelaznej (Panna Maliczewska), Poszlopkiny (Rewizor), Milewskiej (Żabusia), w 1947/48–1955/56 w Teatrze im. Żeromskiego w Kielcach jako: Baronowa (Przyjaciel nadejdzie wieczorem), Madame Arcati (Seans), Prozerpina (Kandyda), Eufemia (Jadzia wdowa) – 1948; Kate (Wszyscy moi synowie), Tatiana (W pewnym mieście) – 1949; Balbina (Romans z wodewilu, 1950); Pani Eszterag (Sprawa Pawła Eszteraga), Pani Soerensen (Niemcy), Figaszewska (Dwie blizny) – 1951; Pani Grandet (Eugenia Grandet, 1952); Tykalska (Pan Damazy), Maria (Niespokojna starość) – 1953; Helena (Gdzie ta ulica? Gdzie ten dom?, 1954), Miss Bourne (Pociąg widmo, 1956). We wrześniu 1956 została zwolniona (według opinii dyrekcji te względu na „kiepski warsztat aktorski”); nie podjęła proponowanej jej pracy bibliotece teatralnej ani w żadnym innym teatrze.
Bibliografia
T. Polski Wrocław 1945–65; T. w Kielcach 1944–95; Wilski: Szkolnictwo; Z dziejów t. w Grudziądzu; Scena Pol. 1923 z. 4–6 (cyt.), 7–12, 1929 z. 5; Życie Teatr. 1925 nr 52; Afisze, IS PAN; Akt zgonu nr 232/1972, USC Kielce; Akta (fot.), ZASP; Rudnicki: T. Popularny w Łodzi.
Ikonografia
Fot. – NAC.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
