Osoby

GŁĘBOWSKI Jerzy (10 października 1932 Poznań – 27 kwietnia 1999 Poznań),

aktor. 

Był synem piekarza Franciszka Głębowskiego i Zofii z Seifartów; mężem fryzjerki teatralnej Heleny z domu Szalata (ślub 13 sierpnia 1960 w Gnieźnie). Dzieciństwo i młodość spędził w Poznaniu; ukończył tu Gimnazjum Handlowe, a w 1952 zdał maturę w Liceum. Od listopada 1952 do grudnia 1954 odbywał służbę wojskową. 

Od 1955 do 1 sierpnia 1958 współpracował z Eksperymentalnym Zespołem Dramatycznym „Kuźnica” (potem pod nazwą Wielkopolskie Towarzystwo Miłośników Sceny – Teatr Eksperymentalny „Kuźnica”), występował m.in. jako Narrator w Marii Malczewskiego (1955). W sezonach 1958/59–1962/63 należał do pomocniczego zespołu aktorskiego Teatru im. Fredry w Gnieźnie. W 1963 w Warszawie zdał eksternistyczny egzamin aktorski. W uzasadnieniu końcowej oceny Bohdan Korzeniewski napisał, że Głębowski ma

dobre warunki komika i spory dar charakterystyczny.

W teatrze w Gnieźnie pozostał do końca sezonu 1965/66, w 1966/67–1976/77 grał w Teatrze Polskim w Bydgoszczy, w 1977/78 w Teatrze Płockim, w 1978/79–1983/84 w Teatrze im. Kochanowskiego w Radomiu. Od sezonu 1984/85 wrócił do Poznania, gdzie w zespole Teatru Polskiego pozostał do 25 stycznia 1990; potem z powodu choroby zmuszony był odejść na rentę. 

Był niewysokiego wzrostu, korpulentny, dość powolny w ruchach, o pełnej, pogodnej twarzy. Warunki predysponowały go do grania ról charakterystycznych; lubił postaci, które grał i dawał im „dobrą wyrazistość”. W Gnieźnie zaczynał od niewielkich ról, niedostrzeżonych przez recenzentów, np. Remba (Damy i huzary, 1959), Ananiasza (Alchemik, 1961), Grzeli (Szkoła żon, 1964), Tiszki (Małżeństwo Kreczyńskiego, 1965). Potem pisano o nim krótko, np. w Bydgoszczy był „pyszny” jako Zagl (Maliniarz, 1967), „śmieszny” w roli Przybysza (Opowieści starego Arbatu, 1973), a jako feldfebel Benzek (Królowa przedmieścia, 1976) prezentował się

zabawnie w figurze, geście i posturze (mniej w dykcji) 

(Jerzy Niesiobędzki);

wystąpił tu jeszcze jako: Opas (Lęki poranne, 1972), Narrator (Historia o starym wdowcu z roku 1637, 1976). W Radomiu A. Czaplicki chwalił „bardzo prawdziwego, emanującego dobrocią i nieporadnością, zatroskanego o innych” Pawła Lebiediewa w Iwanowie (1979), „prawdziwą, wyrazistą i sympatyczną” postać kresowego szlagona Mieczysława w Jadzi wdowie (1980) oraz Szambelana w Panu Jowialskim (1982), którego aktor „poprowadził konsekwentnie i z dużą siłą komizmu”, pokazując starego safandułę „z całym bagażem naiwności, jaką ta postać niesie”; zagrał jeszcze Dziadka (Karol, 1979), Starego Aktora (Wyzwolenie, 1980). 

W Poznaniu grał już niewiele, np. Nauczyciela tańca (Mieszczanin szlachcicem), Riabcowa (Zmierzch) – 1985; Starego Polaka (Dziady, 1987). 

Bibliografia

Almanach 1998/99; Bydg. leksykon teatr. (il.); 25 lat T. im. Fredry w Gnieźnie (il.); T. Powszechny w Radomiu 1978–88 (il.); Fakty 1976 nr 11 (J. Niesiobędzki); Ilustr. Kur. Pol. 1973 nr 51; Sł. Ludu 1982 nr 177; Życie Radom. 1979 nr 78 (A. Czaplicki), 1980 nr 255 (A. Czaplicki), 1982 nr 41 (A. Czaplicki); Akta (fot.), ZASP; Programy (m.in. „Podwójna gra”, T. Polski Bydgoszcz 1972; sylwetka G.; il.) i wycinki prasowe, IS PAN; Almanach 1944–59; Inf. żony, Heleny Głębowskiej. 

Ikonografia

Fot. – IS PAN, ITWarszawa.

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.