Eugeniusz Kopp
KOPP Eugeniusz (2/15 stycznia 1897 Odessa – 21 lutego 1973 Osijek, Chorwacja),
dyrygent.
Był synem architekta Emanuela Edwarda Koppa i lekarki Anny z Czarneckich; mężem śpiewaczki Marii Sowińskiej (ślub 15 października 1944; rozwód w 1953). Uczył się w Odessie, gdzie ukończył gimnazjum i odbył studia muzyczne (fortepian, dyrygentura, śpiew) w Konserwatorium Cesarskiego Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego. Od 1915 koncertował, był korepetytorem śpiewaków w miejscowej operze i asystentem klasy fortepianu w konserwatorium. W 1920 przyjechał do Polski i zamieszkał we Lwowie, gdzie w 1920–33, w zespole opery i operetki Teatrów Miejskich, był korepetytorem śpiewaków oraz dyrygentem opery. Od 1934 do wybuchu II wojny światowej pracował w Warszawie: w 1934–36 tako korepetytor i dyrygent w Teatrze Wielkim, a w 1936–39 jako dyrygent w Studiu Operowym przy tym teatrze. Współpracował też z Polskim Radiem.
Podczas wojny i okupacji niemieckiej dawał w Warszawie prywatne lekcje śpiewu i gry na fortepianie. W 1945–47 był profesorem śpiewu w szkołach muzycznych Lublina. W 1945 (październik–grudzień) w sali lubelskiego Towarzystwa Muzycznego, pod jego kierownictwem muzycznym i przy akompaniamencie, odbywały się wieczory operowe, tak zwane operomontaże (Halki, Strasznego dworu, Cyganerii) ze słowem wiążącym Marii Bechczyc-Rudnickiej. Od 1947 w Poznaniu, był profesorem śpiewu w Państwowej Wyższej Szkole Operowej, a potem w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej oraz korepetytorem śpiewaków w Teatrze Wielkim (do 1953).
W latach następnych współpracował z zespołami estradowymi. Później był korepetytorem solistów w Operze Warszawskiej (1957–63) i w Operze im. Moniuszki w Poznaniu (1963–65). Na własne życzenie, zwolnił się z pracy i wyjechał do Jugosławii. Od 1 listopada 1965 do końca życia był cenionym dyrygentem i pedagogiem śpiewu w Operze w Osijeku (Hrvatsko Narodno Kazalište – Chorwacki Teatr Narodowy).
Bibliografia
Błaszczyk: Dyrygenci; Błaszczyk: Żydzi w kulturze muz.; Komorowska: Kronika t. muz. 1944–89; Leksykon pol. muzyków pedagogów (tu błędne daty urodzenia i śmierci); Świtała; Kazalište [Teatr] 1966 nr 2–3 (il.); Akt ślubu nr 269/1953 PS, Arch. USC Poznań; Akta, Arch. USC Warszawa, T. Wielki Poznań, ZASP (fot.); Pismo dyrektora Chorwackiego T. Narodowego (HNK) w Osijeku do konsula RP w Zagrzebiu z dnia 24 IV 2010, Red. SBTP IS PAN; www.sztetl.org.pl
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
