Osoby

JANASIK Stefan (19 września 1916 Wiry koło Poznania – 14 marca 1985 Wiry koło Poznania),

scenograf. 

Był synem Ignacego Janasika i Marii z domu Jóźwiak; mężem Anieli. Od 1931 uczył się w seminarium nauczycielskim w Poznaniu i tu zdał maturę; uczęszczał też na lekcje rysunku. W 1936–37 we Włocławku odbywał służbę wojskową w korpusie podchorążych rezerwy 14 Pułku Piechoty. W 1938 rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Po wybuchu II wojny światowej wrócił do Poznania, w 1941–44 był zatrudniony w pracowni malarskiej Reichsgautheater (Teatr Wielki), gdzie terminował u Zygmunta Szpingiera. W 1946–51 studiował historię sztuki na Uniwersytecie Poznańskim. 

Już w 1945 współpracował z teatrami poznańskimi, np. w Teatrze Wielkim projektował kostiumy do Krakowiaków i Górali Karola Kurpińskiego, a w Teatrze Polskim do Drogi do źródeł. Jako scenograf debiutował w 1946 – w Teatrze Polskim był autorem scenografii do Grubych ryb i Roxy, w Teatrze Nowym do Podwójnej buchalterii, a w Teatrze Wielkim do wieczoru baletowego, na który złożyły się m.in. Bagatela Johanna Straussa, Bajka Moniuszki. W 1946–52 był etatowym scenografem w Teatrze Wielkim, w 1952–56 współpracował stale z Operą we Wrocławiu, a w 1956–76 był scenografem w Operetce Poznańskiej (od 1973 Teatr Muzyczny). Pracował też w innych teatrach muzycznych. 

W swoich projektach scenograficznych proponował rozwiązania tradycyjne. W jego oprawie plastycznej wystawiono m.in., w Poznaniu: opery Faust (1946, kostiumy; scenografia Szpingier), Sprzedana narzeczona, Tosca, Verbum nobile – 1947; Traviata (1949), Komendant Paryża (1960), balety Harnasie, Cagliostro w Warszawie – 1947; Paw i dziewczyna, Karnawał – 1950; Swantewit (1951), Coppelia (1952), operetki Zemsta nietoperza (1946), Wesoła wdówka (1956), Kraina uśmiechu (1958), Cnotliwa Zuzanna (1962), Bal w operze (1966), Hrabia Luksemburg (1970); we Wrocławiu: opery Wesołe kumoszki z Windsoru (1953), Hrabina, Eugeniusz Oniegin – 1954; Rusałka (1955), Aida (1956), balety Pan Twardowski (1953), Eros i Psyche (1955), operetki Clivia (1960) i No, no Nanette (1963) w Operetce Dolnośląskiej; w Operze Śląskiej w Bytomiu balet: Kopciuszek (1953), w Operetce Śląskiej w Gliwicach Przygodę w Rio (1956) i Białą wilczycę (1959), w Operetce i Operze w Bydgoszczy Gasparone (1978). W kilku teatrach operetkowych przygotował oprawę plastyczną do Krysi leśniczanki (w 1957 w Poznaniu, w 1958 w Łodzi, w 1959 w Lublinie, w 1961 w Krakowie). 

W 1976 w Teatrze Muzycznym w Poznaniu obchodził jubileusz 30-lecia pracy, z tej okazji zaprojektował dekoracje do Wesołej wdówki, a w ostatnich latach opracował tu Wiktorię i jej huzara (1981) i Dyrektora teatru (1984). W latach 60. wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu. Od 1966 prowadził Ośrodek Naukowo-Oświatowy w poznańskim Muzeum Archeologicznym. W 1977–80 pełnił funkcję konserwatora wojewódzkiego w Pile. 

Bibliografia

Dachtera: Opera Wrocł. 1945–95; Dziadek: Opera Pozn. 1919–2005 (il.); Jankowski, Misiorny; Komorowska: Kronika t. muz. 1944–89; Opera w Poznaniu. 75 lat; Opera Wrocł., 1945–70; Świtała (il.); T. Pol. w Poznaniu 1875–1975; Weber: Z dziejów opery w Bydgoszczy; H.R. Żuchowski: Alfabecik Zarewicza, Lublin 2002; Gaz. Pozn. 1985 nr 6; Gaz. Zach. 1976 nr 156 (il.); Kron. m. Poznania 1962 z. 2 (T. Haluch), 1979 nr 2 (T. Świtała), 1981 nr 2–4 (T. Świtała); Akt zgonu, Arch. Cmentarza Parafialnego w Wirach k. Poznania; Akta, Arch. ASP Warszawa, T. Muzyczny Poznań.

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.