Edward Hilarowicz
HILAROWICZ Edward (28 kwietnia 1926 Ślemień koło Żywca – 17 stycznia 1988 Bielsko-Biała),
aktor-lalkarz.
Był synem Stanisława Hilarowicza, przed wojną oficera Wojska Polskiego, i Marii z Zyzańskich; mężem najpierw Henryki z domu Odziewa (ślub 23 kwietnia 1947 w Cieszynie), potem Joanny z domu Romanek (ślub 22 maja 1950 w Oświęcimiu). Eksternistyczny egzamin aktorski (lalkarski) zdał w 1955. W 1945–47 pracował w Bielsku na kolei, w 1947–49 odbył służbę wojskową w Marynarce Wojennej w Gdyni.
W dniu 15 grudnia 1949 zaangażował się do Teatru Lalek Banialuka w Bielsku (od 1950 Bielsko-Biała) i pozostał w nim do 31 grudnia 1981, kiedy przeszedł na emeryturę. Wystąpił m.in. jako: Trefniś, Komendant i Smutek (Trzy pomarańcze, 1951), Szklarz (Baśń o szklarzu i cesarzu, 1956), Król Gwoździk (O straszliwym smoku i dzielnym szewczyku, prześlicznej królewnie i królu Gwoździku, 1959), Herold (Złota rybka, 1961), Stary diabeł (Noc wigilijna, czyli Trzewiczki carycy, 1963), John Canty (Książę i żebrak, 1964), Car i Mikołaj (Baśń o pięciu braciach, 1965), Pankracy (Tajemnicza szuflada, 1966), tytułowy Wańka Wstańka (1967), Halil (Aisza, 1968), Król (Szklana góra, 1969); grał też w przedstawieniach: Baśń o pięknej Pulcheryi i szpetnej Bestyi (1972), Bal u króla Lula (1974), Baśń o zaklętym kaczorze (1977), O Janku Wędrowniczku (1979), Historia o żołnierzu Charlesa Ferdinanda Ramuza (1979).
Współpracował z zespołami amatorskimi i harcerskimi. W dniu 4 maja 1980 obchodził jubileusz 35-lecia pracy.
Bibliografia
Almanach 1987/88; 25 lat Teatru Lalek Banialuka [Bielsko-Biała 1972] (il.); 100 przedstawień teatru lalek; Trzydzieści lat pracy Państwowego Teatru Lalek „Banialuka” 1947–1977, Bielsko-Biała 1977 (il.); Akta, T. Lalek Banialuka Bielsko-Biała; Almanach 1944–59.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
