Osoby

KOMOROWSKA Zofia Izabela, primo voto Celińska, secundo voto Klimowicz (22 stycznia 1912 Warszawa – 14 sierpnia 1997 Warszawa),

śpiewaczka. 

Była córką Feliksa Komorowskiego, urzędnika na kolei, i Zofii Anny z Sierzputowskich; żoną najpierw Józefa Kazimierza Celińskiego, radcy prawnego w Banku Rolnym (ślub 5 stycznia 1932 w Warszawie; rozwód w 1953), potem Adama Klimowicza, redaktora naczelnego „Nowych Książek” i dyplomaty. Zdobyła wykształcenie ogólne gimnazjalne, ale ze względu na trudne warunki finansowe w rodzinnym domu, a potem brak zgody ojczyma, naukę śpiewu mogła podjąć dopiero po wyjściu za mąż. Uczyła się u M. Halfter-Maliszewskiej, a w 1938 także w Studiu Operowym przy warszawskim Teatrze Wielkim. 

Na sezon 1939/40 miała angaż do Teatru Wielkiego i zaplanowany debiut w roli Micaeli w Carmen, który uniemożliwił wybuch II wojny światowej. Lata okupacji niemieckiej przeżyła w Tomaszowie Mazowieckim, gdzie udzielała lekcji śpiewu i zajmowała się gospodarstwem domowym. Po wojnie organizowała w Tomaszowie koncerty, w których także brała udział. 

We wrześniu 1945 zgłosiła się na przesłuchanie i została zaangażowana do powstającego w Warszawie zespołu Sceny Muzyczno-Operowej Miejskich Teatrów Dramatycznych. Wystąpiła 4 grudnia 1945 w roli Zuzi w Verbum nobile, w przedstawieniu inaugurującym działalność pierwszej sceny operowej w powojennej Warszawie i Jerzy Waldorff napisał wtedy:

Z solistek na pierwszy plan wysunęła się [...] Zofia Komorowska, artystka muzykalna, o ślicznym, szkoda że trochę małym głosie

i skupionej grze scenicznej.

W teatrze tym, a od 1948 w zespole solistów Opery Warszawskiej, była do końca sezonu 1949/50. Miała w swym repertuarze czołowe role sopranowe: tytułową w Madame Butterfly (1946) i Halce (1947), w 1947 także Annę Page (Wesołe kumoszki z Windsoru) i Marzenkę (Sprzedana narzeczona), a w 1949 Zuzannę (Wesele Figara), Hannę (Straszny dwór) i Alinę (Goplana); z nich najczęściej (około 50. razy) wykonywała Zuzannę, Marzenkę i Hannę. Jej role zyskiwały na ogół dobre oceny; Tadeusz Peiper, krytykował co prawda, że w Weselu Figara była tylko miła i słodka, a za mało buntownicza, ale zauważył też, że artystka „prócz naturalnego wdzięku” ma

niepospolitą zdolność cieniowania wypowiedzi; każdy moment otrzymuje inny wyraz; jest różnicowanie,

i „mimo niezbyt nośnego głosu” cechuje ją „wyrazistość słowa”. 

W tych latach, pod nazwiskiem Celińska, często i z dużym powodzeniem występowała także w audycjach radiowych, śpiewając z orkiestrą Jana Cajmera repertuar operetkowy i rozrywkowy. Brała również udział w koncertach, organizowanych przez Dom Wojska Polskiego (1948–50) oraz sporadycznie w imprezach ARTOS-u. Po powtórnym zamążpójściu wyjechała do USA, gdzie mąż pracował w polskiej placówce kulturalnej przy Organizacji Narodów Zjednoczonych. Stamtąd na pięć lat pojechała do Wiednia, znowu towarzysząc mężowi w jego pracy. Po powrocie z zagranicy, nie wróciła już na scenę. 

Bibliografia

10 lat Opery warsz. 1945–55 (il.); Mościcki: Teatry 1944–45 s. 857, 861, 866 (opinia J. Waldorffa; też il.); Peiper t. 2 s. 331, 333; 15 lat Opery w Warszawie; Warszawa teatralna (M. Komorowska: Opera na gruzach); Scena i Widownia Warsz. 1948 nr 5 s. 14 (il.), 60; Teatr 1947 nr 4/5 s. 82; Życie Warsz. 1997 nr 193; Akt ślubu nr I–20/5/1932 i akt zgonu nr IV/2040/1997, Arch. USC Warszawa; Akta (fot.), ZASP; Programy, IS PAN; Almanach 1944–59; Inf. Elżbiety Wasilewskiej. 

Ikonografia

Fot. – Arch. T. Wielkiego Warszawa, IS PAN.

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.