Wrocławski Redliński
Cud na Greenpoincie wrocławskiego Teatru Współczesnego nieoczekiwanie obejrzałam w Wiedniu (podróże, podróże…). Polecam to przedstawienie tym, którzy poszukując identyfikacji z własnym losem najchętniej oglądają sceny i dialogi „z życia wzięte”. Widownia wiedeńska, złożona głównie z Polonii, wyczuła znakomicie i przyjęła gromkimi oklaskami tę metaforę tułaczego losu Polaków.
O prapremierze sztuki Redlińskiego w warszawskim Teatrze na Woli pisałam na tych łamach niespełna dwa lata temu. Od tamtej pory obiegła ona wiele scen teatralnych w Polsce, ale sam autor najbardziej ceni realizację wrocławską. Niedługo będziemy mieli okazję obejrzeć film Szczęśliwego Nowego Jorku z iście gwiazdorską obsadą, stanowiący ekranizację Cudu. Porównanie filmu ze sztuką, a także różnych wersji teatralnych będzie ciekawe zwłaszcza dla tych widzów, których interesuje nie tylko „co”, ale także „jak”.
Wrocławski Teatr Współczesny zaprezentował spektakl zagrany niezwykle rzetelnie, z wyczuciem intencji tekstu i charakterów postaci. Ten ostatni walor sztuki podkreśla soczysta interpretacja aktorska, by wymienić choćby Pawła De laga w roli nieszczęsnego aferzysty Serfera, Zdzisława Kuźniara jako poddającego się emigracyjnym dewiacjom Potejta i Martę Klubowicz jako Terizę, Zarysowana ostro, charakterystycznie postać, pozwoliła pokazać nowe możliwości często banalnie obsadzanej aktorki, w czym zasługa też zapewne reżysera Zbigniewa Lesienia. Rola rozbrajająco głupiej, nie pozbawionej własnych zasad „Marilyn Monroe dla ubogich”, to bodaj czy nie najciekawsza propozycja w repertuarze Marty Klubowicz.
Zapowiada się, że będzie powód i do kolejnych podróży. Zbigniew Brzoza przymierza się z łódzkimi aktorami do Procesu, a wrocławski Teatr Współczesny zapowiada premierę według Ferdydurke Gombrowicza, na której wielu reżyserów połamało sobie zęby. Będzie więc co oglądać i o czym pisać.
