Opowieści o zwyczajnym szaleństwie
Teatr Ludowy w Krakowie, Duża Scena
Petr Zelenka
Opowieści o zwyczajnym szaleństwie
przekład: Krystyna Krauze, reżyseria: Andrzej Celiński, scenografia i kostiumy: Elżbieta Krywsza, premiera: 16 listopada 2007
Plusy
Minusy
1. Spektakl Andrzeja Celińskiego zdaje się kopiować rozwiązania ze znanego szerokiej publiczności filmu Petra Zelenki. Reżyser ucieka od teatralności; buduje na scenie imitację filmu, nie wnosząc nic nowego do interpretacji dramatu, wręcz przeciwnie — zubożając i spłycając tekst. Nasuwa się pytanie: po co iść do teatru, jeśli można obejrzeć o niebo lepszy filmowy odpowiednik?
2. Tragikomiczny dramat Zelenki ma w sobie dużo humoru, ciepłego, podszytego ironią, ale i zrozumieniem dla „zwyczajnego szaleństwa” ludzkiego. Na widowni Teatru Ludowego można się poczuć jak podczas oglądania sitcomu — śmiech publiczności puentuje niemal każdą scenę; jest on jakby mechaniczny, co do sekundy wliczony w zamierzenia twórców, którzy uciekają się do najmniej wyszukanych środków, aby taką reakcję wywołać.
3. Postaci są rażąco jednowymiarowe, sprowadzone do stereotypowych obrazów: pedantycznej matki, zagubionego trzydziestoparolatka, rozhisteryzowanej artystki… Brakuje jakiegokolwiek cieniowania czy niedopowiedzenia, próbuje się natomiast grać realistycznie. W efekcie przedstawienie przypomina przydługi odcinek serialu telewizyjnego: wszystkie wątki muszą być ograne do granic wytrzymałości, wszystkie luki interpretacyjne wypełnione i wszystkie postaci jasno określone.
4. Warstwa muzyczna spektaklu naiwnie ilustruje dramat. Hard rock (słuchany przez „młodego gniewnego” Piotra) miesza się z sentymentalnymi brzmieniami (w scenach romantycznych) i pieśnią chóru dziecięcego (w scenie z pedofilem), tworząc dziwaczną kakofonię.
