„Dolce Vita” w Kochanowskim
— Każda premiera w teatrze jest świętem. Ale ta premiera to święto szczególne — mówi Tomasz Konina, dyrektor Teatru im. Jana Kochanowskiego. — Od bardzo dawna na naszych deskach nie było tekstu napisanego specjalnie dla nas. Dolce Vita jest właśnie takim dziełem — dodaje.
Tekst został napisany przez Julię Holewińską i Kubę Kowalskiego, którzy zainspirowali się filmem Felliniego Dolce Vita, Kartoteką Różewicza oraz Skowytem Ginsberga. — Dzieła te były jedynie inspiracją. Próbowaliśmy przenieść je na nasze podwórko. Inspiracja polegała głównie na stawianiu pytań o to, co te dzieła znaczą dzisiaj — mówi Kuba Kowalski. — Spektakl jest mapą życia 30-latka. Człowieka, który żyje w rozdarciu i ciągle musi dokonywać wyborów.
Dolce Vita jest inspirowana głównie filmem Felliniego, Różewicz zainspirował głównie formą. — Jest tam jeden dzień, jedna doba — mówi Kowalski.
Znalazła się również znacząca różnica. — Bohater to tzw. everyman i nie ma historii narodowej — podkreśla Holewińska. — Jest postacią, która dokonuje pozornie swobodnie wyborów. Pokazuje to doskonale pojęcie wolności. Muzyka w spektaklu jest grana na żywo przez zespół. — Uważam, że jest to bardzo duży atut. W teatrze to zdarza się bardzo rzadko — mówi Radek Duda, reżyser dźwięku. — Muzycznie chcieliśmy pójść w abstrakcyjną formę z elementami współczesnymi. Jest tak różnorodna jak kolaż scen.
Scenografia również się wyróżnia. — Jest mocno abstrakcyjna, w metaforyczny sposób odnosząca się do tekstu — mówi Katarzyna Stochalska, scenograf spektaklu. — Ma przede wszystkim oddać właściwość rzeczywistości, nieubłagany upływ czasu i to, że skutek, który nastąpi, jest nieodwracalny. Dopełnieniem minimalizmu panującego na scenie z kolei są kostiumy, przy których mogłam sobie pozwolić na większą swobodę teatralną.
