Z Marilyn o rasizmie
Radosław Rychcik zdecydował się opowiedzieć Mickiewiczem o segregacji rasy
Na scenie Joker i Marilyn Monroe śpiewający amerykańskie piosenki, a w tle informacje o zabójstwie Johna F. Kennedy’ego — tak rozpoczyna się najnowsza premiera Teatru Nowego, Radosław Rychcik zdecydował się pokazać Dziady w kontekście kultury amerykańskiej jako uniwersalny tekst o wykluczonych.
— Mówimy Mickiewiczem, ale w sposób nieortodoksyjny. Chcemy zająć się absolutnie wydawałoby się abstrakcyjnym tematem jak na Dziady, czyli segregacją rasową i rasizmem — mówi. Reżyser przekonuje, że Dziady nie muszą mówić tylko o polskich tragediach i naszym dążeniu do niepodległości, ale mogą odnosić się do globalnej historii.
— W trzeciej części młodzi chłopcy siedzą w celi dlatego, że mówili po polsku. Za to, że chce im się śpiewać piosenki. Ta martyrologiczna cecha dzieła Mickiewicza wydała mi się bliska poetom murzyńskim — przekonuje.
Kultura amerykańska w jego Dziadach przejawia się nie tylko w tematyce, ale też w popkulturowej formie. Na scenie pojawiają się nie tylko wspomniany Joker i Marylin Monroe, ale także bliźniaczki z Lśnienia i Stephen Hawking. Chór to girlsband śpiewający piosenki z lat sześćdziesiątych. Dziady to już nie malowniczy, ludowy rytuał, a rozrywka, atrakcyjne widowisko, „iluzja w służbie spraw słusznych i szlachetnych”. Przywoływani są wieszcze, którzy potrafili słowem zmieniać świat, stali zastrzeleni: John Lennon, Martin Luther King i John F. Kennedy.
