Artykuły

Zarzucano Gozdawie i Stępniowi, że swoimi tekstami wypełniali całe programy „Buffa”. Spróbujcie jednak z ostatniego usunąć ich pozycje — a co zostanie? Jeden Osęka. Proszę więc nie drażnić lwów. Gdy milkną — kończy się humor na scenie.

Bo teatr satyryczny to czuły i delikatny instrument, którego opanowanie wymaga nie tylko talentu, ale i znajomości rzeczy. Sprawdza się to najlepiej na tekstach trójautorów — Marianowicza, Minkiewicza i Osęki. Adaptowali Powrót taty. Sam tekst dowcipny, z pomysłem, spuentowany. W inscenizacji — zawiódł. Nie zamierzony z myślą o konkretnym wykonawcy, pozostał tylko tekstem.

I w ten sposób program A my nic, tylko gramy — znowu jest benefisem dwóch autorów — pardon, kierowników — „Buffa”. Napisali oni świetny w pomysłach sytuacyjnych tekst Kobieta sama, który Irena Kwiatkowska rozegrała o ton za mocno; typowy i tradycyjny monolog wierszowany Paciorkowska dla Stefanii Górskiej, która znowu stworzyła dosadną postać kobiety zazdrosnej; brawurową parodię koncertu zespołu chałturzystów „Calypso-Ensemble”, w którym bardzo dobrze wypadli M. Jonkajtys, W. Machowski, i S. Żurawski, szczególnie zaś Adolf Dymsza, wyjątkowo mało w tym programie wykorzystany. Można sądzić, że w następnych przedstawieniach Tadeusz Olsza wydobędzie znacznie więcej efektu z jeszcze jednego tekstu Gozdawy i Stępnia — Człowiek z karabinem oraz, że ci dwaj autorzy dopiszą parę zwrotek do swego ostatniego tekstu I to wszystko za moje pieniądze, któremu brak zakończenia.

Z „Buffem” jest zwykła historia: stał się on teatrem gwiazd. Aktorzy występują w pełnych światłach, grają z silnym przyciśnięciem pedału, rzadko widzi się w programie grę na półtonie, próbę stworzenia nastroju. W przypadku wielkich nazwisk daje to na ogół dobre efekty. Gdy jednak inny aktor ma tekst nieco słabszy, i gdy w dodatku sam nie rozporządza jeszcze dostatecznym doświadczeniem lub talentem? A właśnie tak dzieje się np. z piosenkami. Jedna Lidia Korsakówna udowadnia, że jej interesujące interpretacje piosenek w poprzednich programach nie były przypadkiem. Marian Jonkajtys również nie zawiódł w piosence satyrycznej. Ten teatr, który mógłby znakomicie lansować przeboje, domaga się jednak piosenkarza, zespołu wokalnego, jakiegoś Mariniego, jakichś braci Jacques — czy ja wiem?

Pytanie tylko, skąd.

Oprócz Gozdawy i Stępnia w programie wyróżnia się jeszcze Janusz Osęka dowcipnym monologiem Pożar opartym na nonsensie i groteskowym w charakterze. Kazimierz Krukowski nie zagubił walorów tekstu, preferując swe zdolności wykonawcze nad rolę konferansjera i autora piosenki o Murzynku.

Program w niezbyt ciekawej scenografii Geny Galewskiej i oprawie muzycznej J. Senta i S. Rembowskiego nie zrywa z dotychczasowym stylem „Buffa”; jest dowcipny, daje dwie godziny śmiechu i uśmiechu tym, którzy niczego więcej nie oczekują.

Wielu jednak nadal czeka na program ambitniejszy.